Σελίδες

ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ

Γενικευμένη αυτοδιάθεση ονομάζεται το πολιτικό αίτημα να είναι ο κάθε κοινωνικός άνθρωπος ελευθερόφρων, αυτοπροαίρετος, αυτεπίτακτος και αυτεξούσιος, να απολαμβάνει χωρίς όρους και προϋποθέσεις τα πολιτικοθεσμικά και οικονομικοκοινωνικά μέσα που τον καθιστούν ικανό να μετέχει στον ιστορικά κατακτημένο βαθμό ελευθερίας και στην πολιτισμική ακεραιότητα της ιστορικής ολότητας.

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Ληστές λεηλατούν τη χώρα

Αναδημοσιεύουμε: 1) κείμενο του Σπύρου Λαβδιώτη με τίτλο «Πως βαπτίστηκαν οι ζημιές των Τραπεζών Δημόσιο Χρέος», 2) άρθρο του Νίκου Χουντή με τίτλο «Ομολογία Ντράγκι-Μοσκοβισί: Κερδοσκοπία 6,2 δισ € εις βάρος της Ελλάδας», 3) άρθρο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (13-10-2017) με τίτλο «Σε 700 κατασχέσεις καθημερινά προχωρεί ο ελεγκτικός μηχανισμός», 4) Οι δήθεν επενδυτές κάνουν πλιάτσικο: συνέντευξη του Β. Αλεβιζόπουλου (προέδρου ομοσπονδίας εργαζομένων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας) με εισαγωγή Γ. Τράγκα, στο ρ/σ ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 90,1 FM, 5) κείμενο του ΑΚΕΠ (4-2-2015) με τίτλο «Το άρχον συγκρότημα». Το ΑΚΕΠ έγκαιρα είχε εντοπίσει τα συμφέροντα που υπηρετεί ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και είχε ενημερώσει έγκαιρα , με ανακοινώσεις, αφίσες, φυλλάδια κλπ., τον ελληνικό λαό (βλέπε και «Εκλογές 25-1-2015: ΣΥΝΤΡΙΨΤΕ ΤΟ ΕΠΟΝΕΙΔΙΣΤΟ».



1) Πως βαπτίστηκαν οι ζημιές των Τραπεζών Δημόσιο Χρέος
Του Σπύρου Λαβδιώτη

Υπάρχει μια διάχυτη ελληνική και διεθνής γνώμη, η οποία είναι άκρως εσφαλμένη και παραπλανητική, ότι η Ελληνική χρεοκοπία οφείλεται αποκλειστικά στην κρατική ασυδοσία που οδήγησε στον εκτροχιασμό του δημοσίου χρέους.
Η λανθασμένη αυτή γνώμη που επικρατεί και προωθείται ένθερμα από τα ΜΜΕ, συνεχίζει να είναι εμπεδωμένη στο μυαλό του απλού πολίτη ακόμη και σήμερα. Το παράδοξο είναι ότι ενώ έχουν περάσει σχεδόν οκτώ ολόκληρα χρόνια από την αποφράδα μέρα της 10ης Μάιου 2010- ημέρα της υπογραφής του Α’ Μνημονίου της εθνικής υποτέλειας- το κοινό εξακολουθεί να θεωρεί ως δεδομένο ότι το «κρατικό» χρέος προήλθε από την κραιπάλη του δημοσίου.
Δυστυχώς, αυτό διαπιστώθηκε την 10η Οκτωβρίου 2017 στην παρουσίαση του βιβλίου του Μιχάλη Κάχρη,1 όταν στην ομιλία μου αναφέρθηκε ότι το ονομασθέν ελληνικό δημόσιο χρέος, «βαπτίστηκε» δημόσιο. Στην πραγματικότητα, αυτό κουβαλά στην πλάτη του ένα τεράστιο φορτίο που προέρχεται από ζημιές και υποχρεώσεις των ιδιωτικών τραπεζών που έχουν έδρα την Ελλάδα, προς άλλες τράπεζες του Ευρωσυστήματος. Το ποσό των ζημιών και υποχρεώσεων αρχικά είχε εκτιμηθεί στα € 240 δις. Εξ ου και το σύνολο των δανειακών συμβάσεων του Α’ Μνημονίου (€ 110 δις) και Β’ Μνημονίου(€130 δις), με το περιβόητο PSI.
Οι περισσότεροι ακροατές εξεπλάγησαν. Μάλιστα, ένας αναφώνησε « «μα τόσο απατεώνες είναι», ενώ ορισμένοι ρωτούσαν εάν υπήρχε βίντεο της παρουσίασης. Διότι δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι οι πολιτικοί από κοινού με την τρόικα απέκρυβαν επί τόσα χρόνια την αλήθεια από τον ελληνικό λαό. Ήταν αδύνατον να διανοηθούν ότι η πολιτική ηγεσία του τόπου αντί να σώσει το λαό που εκπροσωπεί έσωσε τις τράπεζες και το ευρώ και χρεοκόπησε το λαό!
Η μετονομασία του χρέους των ιδιωτικών τραπεζών σε δημόσιο χρέος και η μεταβίβασή του στους προϋπολογισμούς του κράτους, αποτελεί μία από της πιο μελανές σελίδες της χρηματοπιστωτικής ιστορίας της Ελλάδος. Ο λόγος, αυτοί που διέπραξαν ένα από τα μεγαλύτερα σύγχρονα οικονομικά εγκλήματα αντί να λογοδοτήσουν, χωρίς αισχύνη, απαίτησαν με την αχρεία σύμπραξη της πολιτικής ηγεσίας να πληρωθεί ο λογαριασμός από τους πολίτες, με περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικής πρόνοιας και αυξήσεις πάσης φύσεως φόρων.
Όλη αυτή η συμφορά της ελληνικής κοινωνίας θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη αυτών που τη βιώνουν και για τους νεωτέρους που θα τη διδαχθούν, γίνεται για να παραμείνει η χώρα μας στον τοκογλυφικό μηχανισμό του ευρώ και να διασωθούν οι ξένης ιδιοκτησίας τράπεζες εις βάρος του ελληνικού λαού.
Η σκληρή πραγματικότητα καταδεικνύεται στους σχετικούς νόμους (ΦΕΚ) που παρατίθενται κατωτέρω. Όπου, με απίστευτες μεθοδεύσεις οι αρμόδιοι της ελληνικής κυβέρνησης με αδιαφανή τρόπο περνούσαν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου δεκάδες δισεκατομμύρια € ζημιές των τραπεζών σε άσχετα ΦΕΚ, που αφορούσαν ρυθμίσεις ΦΠΑ, περιηγητικά πλοία και λιμάνια και, βοσκοτόπια. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, οι έλληνες βουλευτές υπέγραφαν και λευκές σελίδες στους κρατικούς προϋπολογισμούς (2012, 2013), γιατί η μεταφορά των χρεών των τραπεζών στην πλάτη του λαού γίνονταν με εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.
Η ανείπωτη αυτή ιστορία του βαπτίσματος των ζημιών και υποχρεώσεων των ιδιωτικών τραπεζών σε ελληνικό δημόσιο χρέος,2 ξεκινάει ευθύς αμέσως μετά την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος του 2008. Ο νόμος της 9ης Δεκεμβρίου 3723/2008 αποτελεί την αφετηρία: ‘ενίσχυση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας’, για τη χορήγηση στεγαστικών δανείων, κεφαλαίων κίνησης για μικρομεσαίες και επιχειρήσεις ζωτικής σημασίας. Και τον Μάρτιο του 2009, η κυβέρνηση αποφασίζει να ενισχύσει τις τράπεζες με € 28 δις, ένα μεγάλο ποσό για το μέγεθος της οικονομίας (12% του τότε ΑΕΠ).3
Ακολουθούν οι νόμοι που καταγράφουν τα ποσά που χορηγήθηκαν στις τράπεζες με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου μέχρι το 2012. Τα στοιχεία δεν είναι νέα, έχουν δημοσιοποιηθεί σε διάφορα blogs καθ’ ολοκληρίαν ή μερικώς και στα άρθρα του blog μου http://spiros26.wordpress.com από τις αρχές του 2012. Αξίζει όμως να τα επαναφέρουμε στη μνήμη μας για να επιλυθεί η απορία γιατί το ελληνικό χρέος αποτελεί έναν Leviathan που εκτείνεται μέχρι το 2060.

  • Ν. 3845/2010 (άρθρο 4 παράγραφος 8) 15 δις ευρώ
  • Ν.3864/2010 (άρθρο 3 παράγραφος 1 ) 10 δις ευρώ
  • Ν.3872/2010 (άρθρο 7 ) 25 δις ευρώ
  • Ν.3965/2011 ( άρθρο 19 παράγραφος 1) 30 δις ευρώ
  • Ν.4031/2011 (άρθρο 1 παρ. 1 & άρθ. 2 ) 60 δις ευρώ
  • Ν.4056/2011 ( άρθρο 21 ) 30 δις ευρώ
  • Ν.4079/2012 (άρθρο 1 παράγραφος 1 ) 40 δις ευρώ
Το συνολικό άθροισμα ανέρχεται στα € 238 δις και υπερβαίνει τώρα τα € 250 δις, διότι έγιναν περαιτέρω χορηγήσεις. Οι μαύρες τρύπες όμως δεν έκλεισαν και το Eurogroup επιζητεί την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας για να κλείσουν. Άρα τι σχέση έχουν τα bail outs της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας που ανέρχονται στα € 78 δις και € 86 δις αντίστοιχα, για να ισχυριστεί κανείς ότι η Ελλάδα δεν επέτυχε στις ‘μεταρρυθμίσεις’ εξ ου και δεν εξήλθε από τη δύνη των Μνημονίων!

1 ” Η Αναγκαία Μετάβαση στο Εθνικό μας Νόμισμα”, η οποία έγινε στο Πολεμικό Μουσείο την Τρίτη 10-10-17 στις 7 μμ., με ομιλητές τους Θεόδωρο Κατσανέβα, Διονύση Χιώνη, και Σπύρο Λαβδιώτη

2 Η ιστορία της μεταβίβασης των χρεών των τραπεζών στους προϋπολογισμούς του κράτους και η κοινωνικοποίηση τους είναι περίπλοκη και αδιαφανής, διότι το 2010 το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα ήταν στο όριο της κατάρρευσης τον Μάιο του 2010. Το ευρώ κινδύνευε και έπρεπε πάση θυσία να σωθεί για χάρη της παγκοσμιοποίησης και οι πραγματικοί λόγοι της υπαγωγής της Ελλάδος στο μηχανισμό στήριξης της τρόικα ( ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) έπρεπε να συγκαλυφθούν. Πολύ αργότερα το ΔΝΤ θα δημοσιοποιήσει (Οκτώβριος 2013) μέσω της Wall Street Journal, το άκρως εμπιστευτικό κείμενο (Office Memorandum, May 10, 2010),όπου διαφαίνεται όλη η εμπλοκή των Γαλλικών, Γερμανικών και Ολλανδικών τραπεζών στα ελληνικά ομόλογα και τη χρηματοδότηση των ‘ελληνικών’ τραπεζών. Σ’ αυτό το κείμενο ο αναγνώστης διαπιστώνει, γιατί δεν έγινε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους τότε και ότι το bailout των € 110 δις της δήθεν σωτηρίας της Ελλάδος από τη χρεωκοπία, υπήρξε το άλλοθι της σωτηρίας των τραπεζών του ευρώ, που οι τράπεζες των ΗΠΑ ήταν τρις $ εκτεθειμένες.

3 Το πακέτο των € 28 δις συνίστατο α) € 8 δις ελληνικές ομολογίες, β) € 5 δις προνομιούχες μετοχές και € 15 δις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου. Το ποσό των € 28 δις αντί για την ενίσχυση της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, δυστυχώς πήγε για να κλείσει μερικώς στις τεράστιες τρύπες των υποχρεώσεων τους.

Αναδημοσίευση από: ISKRA

***
2) Ομολογία Ντράγκι-Μοσκοβισί: Κερδοσκοπία 6,2 δισ € εις βάρος της Ελλάδας
Του Νίκου Χουντή

Η μεγαλύτερη κοροϊδία εις βάρος της Ελλάδας.
τα «είπα, ξείπα» των δανειστών για τις επιστροφές SMP/ANFA.
  • Ντράγκι & Μοσκοβισί ομολογούν κερδοσκοπία ύψους 6.2 δις ευρώ εις βάρος της Ελλάδας, αφού από τα 10.5 δις ευρώ των υπερ-κερδών των ελληνικών ομολόγων που είχαν «δεσμευτεί» να επιστρέψουν το 2012-2016, έχουν δοθεί μόλις τα 4.3 δις ευρώ!!!
  • Μόνο εάν κριθεί απαραίτητο για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους θα μεταφερθούν τα κέρδη των ετών 2017-2026, όχι στο ελληνικό Δημόσιο, αλλά σε δεσμευμένο λογαριασμό του ESM!
  • Αποκαλυπτική απάντηση Πιέρ Μοσκοβισί σε Νίκο Χουντή
Αυτή είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία εις βάρος της Ελλάδας. Ενώ οι δανειστές το 2012 «τζογάρισαν» με τα ελληνικά ομόλογα, αγοράζοντάς τα σε εξευτελιστικές τιμές, γνωρίζοντας ότι δεν θα ενταχθούν στο PSI, σήμερα παρακρατούν τα υπερ-κέρδη τους και δίνουν, νέες, ψέυτικες υποσχέσεις στην ελληνική κυβέρνηση για χρήση τους (SMPs & ANFAs) στη δεύτερη δέσμη μέτρων για το χρέος, όταν και εφόσον χρειαστούν.
Αυτό προκύπτει από την αποκαλυπτική απάντηση του Επιτρόπου Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων, Πιέρ Μοσκοβισί, στον ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας (ΛΑΕ), Νίκου Χουντή.
Συγκεκριμένα, μετά την προχθεσινή απάντηση του Μ.Ντράγκι στον Νίκο Χουντή ότι η ΕΚΤ και τα κράτη-μέλη παρουσίασαν για το διάστημα 2012-2016 τεράστια υπερκέρδη, τζογάροντας στα ελληνικά ομόλογα, δίνοντας μάλιστα συγκεκριμένα στοιχεία, και ο Επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της ΕΕ, κ. Πιέρ Μοσκοβισί, απαντώντας στην ίδια ερώτηση, παρουσιάζει συμπληρωματικά στοιχεία, από τα οποία αποδεικνύεται ότι, στο κλείσιμο της διαπραγμάτευσης του Τρίτου Μνημονίου η Ελλάδα, με τη συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης, απώλεσε τα κέρδη που είχαν καταγράψει η ΕΚΤ και τα κράτη-μέλη, από την κατοχή ελληνικών ομολόγων.
Ο ευρωβουλευτής της ΛΑΕ, στην ερώτησή του προς την Κομισιόν, ζητούσε να ενημερωθεί για τα κέρδη ANFA και SMP που έχουν δημιουργηθεί από την κατοχή των ελληνικών ομολόγων από το 2012 μέχρι το 2016, πόσα από αυτά τελικά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα, καθώς επίσης, εάν σε όποια μελλοντική επιστροφή κερδών συμπεριλαμβάνονται και τα κέρδη της περιόδου 2014-2016.
Ο ευρωπαίος Επίτροπος, στην απάντησή του, δίνει στοιχεία για τη μέχρι σήμερα μεταφορά των κερδών SMPs και ANFAs στην Ελλάδα από τις Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ, σημειώνοντας ότι, «η Ελλάδα έχει λάβει μεταβιβάσεις που σχετίζονται με το Πρόγραμμα για τις Αγορές Τίτλων (SMP) και τη Συμφωνία για τα Καθαρά Χρηματοοικονομικά Περιουσιακά Στοιχεία (ANFA) από το Ευρωσύστημα, συμπεριλαμβανομένης της Τράπεζας της Ελλάδος, ύψους 0,3 δισ. EUR το 2012, 2,7 δισ. EUR το 2013, 0,6 δισ. EUR το 2014, 0,3 δισ. EUR το 2015 και 0,4 δισ. EUR το 2016», τονίζοντας παράλληλα ότι, «Τα ποσά για το 2013 και το 2014 περιλαμβάνουν μεταβιβάσεις από άλλα κράτη μέλη, ενώ για τα υπόλοιπα έτη τα έσοδα αντικατοπτρίζουν μεταβιβάσεις κερδών SMP/ANFA μόνον από την Τράπεζα της Ελλάδος προς το Δημόσιο».
Στη συνέχεια της απάντησής του, ο κ. Μοσκοβισί υπογραμμίζει ότι στην απόφαση του Eurogroup για το ελληνικό χρέος προβλέπεται η επανεκκίνηση της μεταφοράς των κερδών SMP και ANFA από το 2017 (τα υπολογίζει σε 1,8 και 3,5 δις αντίστοιχα), όχι όμως στο Ελληνικό Δημόσιο, αλλα σε δεσμευμένο λογαριασμό του ESM και μόνο στο βαθμό, «που απαιτείται για να καλυφθούν οι προκαθορισμένες ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες ως προς τους στόχους για το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ)», δηλαδή, υπό την προϋπόθεση οτι οι δανειστές κρίνουν ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο!!!
Στον παρακάτω πίνακα θα βρείτε τα Συνολικά μεγέθη των κερδών που έχουν αποκομίσει η ΕΚΤ και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, όπως προκύπτουν από την απάντηση Μάριο Ντράγκι και τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ (Αξιολόγηση Προγράμματος 2013), καθώς επίσης, οι πραγματοποιημένες μεταφορές προς την Ελλάδα, όπως προκύπτουν από την απάντηση του Επιτρόπου Μοσκοβισί:

Σε εκατ ευρώ
Κέρδη ΕΚΤ (SMP)
Κέρδη Εθνικών ΚΤ (ANFA)
ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΚΕΡΔΗ από ελληνικά ομόλογα
Μεταφορές Κερδών στον Ελλ. Προϋπολογισμό
Διαφορά
2012
€2.337
€636
2.973
€300
2.673
2013
€1.949
€518
2.467
€2.700
-€233
2014
€1.505
€500
2.005
€600
1.405
2015
€1.144
€557
1.701
€300
1.401
2016
€903
€464
1.367
€400
967
Σύνολο
7.838
2.675
10.513
4.300
6.213

Από τα ανωτέρω στοιχεία προκύπτει ότι, το σύνολο των υπερκερδών για το διάστημα 2012-2016 ανέρχεται σε 10,513 δις ευρώ, εκ των οποίων έχουν επιστραφεί στην Ελλάδα μόνο τα 4,3 δις. Δηλαδή έχουμε πληρώσει στους δανειστές 6,21 δις ευρώ σε υπερ-κέρδη !!!

Ακολουθεί δήλωση του Νίκου Χουντή:
«Η ιστορία θα γράψει: Όταν οι Δανειστές της Ελλάδας, θέλησαν να τιμωρήσουν τον ελληνικό λαό, γιατί με συντριπτική πλειοψηφία είπε ΟΧΙ στα μνημόνια, αρπάζοντάς του παράνομα τουλάχιστον 6 δις ευρώ, η τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, έκρυβε για καιρό αυτή την αλήθεια, για να μη φανούν οι τεράστιες ευθύνες της.
Αυτή είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία εις βάρος της Ελλάδας. Οι δανειστές της Ελλάδας -τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, οι Κεντρικές τους Τράπεζες και η ΕΚΤ- ενώ το 2012 «τζογάρισαν» με τα ελληνικά ομόλογα, αγοράζοντάς τα ακόμα και σε τιμές 30% της ονομαστικής τους αξίας, γνωρίζοντας ότι δεν θα ενταχθούν στο PSI, σήμερα αποδεικνύεται και με αριθμούς ότι παρακράτησαν τα υπερ-κέρδη που πραγματοποίησαν τα έτη 2012-2016 και συνεχίζουν να δίνουν, νέες, ψέυτικες υποσχέσεις στην ελληνική κυβέρνηση για χρήση τους (SMPs & ANFAs) στη δεύτερη δέσμη μέτρων για το χρέος, όταν και εφόσον χρειαστούν.
Αποδεικνύεται από τις απαντήσεις και τα επίσημα στοιχεία που παρουσιάζουν, τόσο ο κ. Ντράγκι όσο και ο κ. Μοσκοβισί, αλλά και από τα δημοσιευμένα στοιχεία του ΔΝΤ, ότι η ΕΕ αλλά και τα κράτη-μέλη, όχι μόνο δεν έχουν χάσει από την ελληνική κρίση, αλλά έχουν επωφεληθεί και άμεσα από αυτήν.
Η απόφαση του Eurogroup τον Φεβρουαρίου του 2012, για κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, το περίφημο PSI, εμπεριείχε μία ιδιαιτερότητα: Θα κουρεύονταν μόνο τα ελληνικά ομόλογα που κατείχαν κυρίως ελληνικών συμφερόντων οντότητες, όπως οι ελληνικές τράπεζες και όχι αυτά που είχε αγοράσει η ΕΚΤ και οι Εθνικές Κεντρικές Τράπεζες. Είχαμε από τότε καταγγείλει ότι επρόκειτο για απόφαση-σκάνδαλο, η οποία προκαλούσε στρέβλωση στην αγορα, αφού δεν είναι δυνατόν αυτός που αγοράζει να αποφασίζει και τους όρους.
Για το λόγο ακριβώς αυτό άλλωστε, για να μη θεωρηθεί δηλαδή η κίνηση αυτή ως αισχροκέρδεια, είχαν δεσμευτεί ότι θα επιστρέφουν στην Ελλάδα τα κέρδη από τα ομόλογα, κάτι που όντως συνέβη μέχρι το 2014.
Γιατί μέχρι το 2014; Γιατί με την απόφαση της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για δημοψήφισμα το 2015, το Eurogroup αποφάσισε το “πάγωμα” της επιστροφής κερδών στην Ελλάδα.
Στις αγορές αυτές όμως, συμμετείχαν και οι ελληνικές τράπεζες. Για την αγορά τους μάλιστα, το Δεκέμβριο του 2012 χορηγήθηκε δάνειο στην Ελλάδα από το ΕΤΧΣ, ύψους 11,3 δις ευρώ. Είναι γνωστό ότι, το κούρεμα των ομολόγων συνέτεινε αποφασιστικά στο, οι ελληνικές τράπεζες, οι οποίες βρέθηκαν να κατέχουν ομόλογα πολύ χαμηλής αξίας, να οδηγηθούν στην πώλησή τους.
Στο Eurogroup της 15ης Μαΐου 2017 αποφασίσθηκε η επανέναρξη της επιστροφής κερδών από τα SMP και ANFA στην Ελλάδα, σύμφωνα με όσα αναφέρει ο κ. Μοσκοβισί στην απάντησή του, δηλαδή από το 2017 και μετά και μόνο εφόσον οι δανειστές κρίνουν ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο!!!
Το αποτέλεσμα συνεπώς είναι η κερδοσκοπία των δανειστών σε βάρος της Ελλάδας, ύψους 6 δις ευρώ και έπεται συνέχεια…!!!».

Εδώ θα βρείτε την ερώτηση του Νίκου Χουντή και την απάντηση του Πιέρ Μοσκοβισί:
Εδώ θα βρείτε την ερώτηση του Νίκου Χουντή και την απάντηση του Μάριο Ντράγκι:

Αναδημοσίευση από: ISKRA

***
3) Σε 700 κατασχέσεις καθημερινά προχωρεί ο ελεγκτικός μηχανισμός
ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ

Το κραχ στα φορολογικά έσοδα φαίνεται ότι συνεχίζεται, καθώς χιλιάδες φορολογούμενοι αδυνατούν, συνεπεία της υπερφορολόγησης, να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν. Τα στοιχεία της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων είναι αποκαλυπτικά και δείχνουν ότι τον Αύγουστο, πριν ξεκινήσει η πληρωμή των δόσεων του φετινού ΕΝΦΙΑ, οι φόροι που έμειναν απλήρωτοι άγγιξαν το 1 δισ. ευρώ. Οι αστοχίες αυτές έχουν ήδη καταγράφει στο προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2018, σύμφωνα με το οποίο η υστέρηση των εσόδων κατά το τρέχον έτος θα είναι μεγαλύτερη από 1,8 δισ. ευρώ.
Οπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΑΑΔΕ, τον Αύγουστο οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία ανήλθαν στο 1,068 δισ. ευρώ σε σχέση με τον Ιούλιο, φθάνοντας από την αρχή του έτους στα 8,551 δισ. ευρώ. Από τα ληξιπρόθεσμα ύψους 1,068 δισ., τα 938 εκατ. ευρώ είναι φόροι που δεν κατέβαλαν τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις.
Την ίδια στιγμή πάντως, ο ελεγκτικός μηχανισμός προχωρεί σε καθημερινή βάση σε περίπου 700 κατασχέσεις και δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών με στόχο να διασφαλίσει τα συμφέροντα του Δημοσίου.
Οπως προκύπτει από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, 3,8 εκατομμύρια φορολογούμενοι και επιχειρήσεις χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο περισσότερα από 98 δισ. ευρώ, ποσό το οποίο μήνα με τον μήνα διογκώνονται και όπως όλα δείχνουν στο τέλος του έτους θα σπάσει το φράγμα των 100 δισ. ευρώ.
Μέσω του μπαράζ των κατασχέσεων σε 971.508 οφειλέτες αλλά και των ρυθμίσεων που είναι σε ισχύ, η φορολογική διοίκηση κατάφερε στο οκτάμηνο Ιανουαρίου - Αυγούστου να εισπράξει 3,14 δισ. ευρώ (1,97 δισ. ευρώ από τα παλαιά χρέη και ακόμη 1,177 δισ. ευρώ από τις φρέσκες οφειλές). Ο στόχος που έχει τεθεί φέτος είναι η είσπραξη 2,7 δισ. ευρώ μόνο από τις παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές, αλλά με τον ρυθμό των κατασχέσεων και των αναγκαστικών μέτρων που επιβάλλονται, εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του έτους θα εισπραχθούν συνολικά περισσότερα από 5 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΑΑΔΕ στο τέλος Αυγούστου:  
1. Το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών (παλαιών και νέων) ανέρχεται στα 98,2 δισ. ευρώ. Από το ποσό αυτό 89,7 δισ. ευρώ αφορούν παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές που δημιουργήθηκαν προ του 2017, ενώ 8,55 δισ. ευρώ δημιουργήθηκαν από τις αρχές του έτους μέχρι και τα τέλη Αυγούστου.
2. Οι φορολογούμενοι που χρωστούν στο ελληνικό Δημόσιο ανέρχονται σε 3.857.086.
3. Σε 971.508 οφειλέτες έχουν επιβληθεί αναγκαστικά μέτρα, δηλαδή κατασχέσεις μισθών και τραπεζικών λογαριασμών. Από τις αρχές του έτους έχουν γίνει 132.452 κατασχέσεις.
4. Αναγκαστικά μέτρα δύναται να ληφθούν σε 1.652.508 οφειλέτες του Δημοσίου.
Από την επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων της ΑΑΔΕ προκύπτει επίσης ότι 2.388.899 φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις έχουν οφειλές προς το ελληνικό Δημόσιο από ένα ευρώ έως και πεντακόσια ευρώ και το συνολικό ποσό που χρωστούν φθάνει μόλις τα 340 εκατ. ευρώ. Από τους ανωτέρω, 505.202 που αντιπροσωπεύουν το 11,7% του συνόλου χρωστούν το πολύ μέχρι 10 ευρώ ο καθένας και συνολικά μόλις 1 εκατ. ευρώ, 398.004 έχουν οφειλές μέχρι 50 ευρώ και συνολικά 11,5 εκατ. ευρώ, ενώ 1.485.693, οι οποίοι αντιστοιχούν στο 34,5% του συνόλου, οφείλουν από 50,01 έως και 500 ευρώ και συνολικά 327,8 εκατ. ευρώ.

Αναδημοσίευση από: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

***
4) Συνέντευξη του Β. Αλεβιζόπουλου (προέδρου ομοσπονδίας εργαζομένων Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας) με εισαγωγή Γ. Τράγκα, στο ρ/σ Παραπολιτικά 90,1 FM

(ηχητικό: πατήστε το play)

Πηγή: Parapolitika FM 90.1 (εκπομπή "Εν Αθήναις" 19-10-2017)
***
5) ΑΚΕΠ: Το άρχον συγκρότημα

Κατά τη γνώμη μας, το άρχον συγκρότημα της ταξικά διαρθρωμένης ελληνικής κοινωνίας εκπροσωπείται και υπηρετείται σήμερα από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. «Καταρχήν, η κρατική εξουσία συγκροτείται γενικά από μια συμμαχία κυρίαρχων τάξεων ή τμημάτων: άρχον συγκρότημα ενός καπιταλιστικού σχηματισμού» (Ν. Πουλαντζάς).

Ήδη από τώρα, και «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις», οι πολιτικές παλινωδίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι ορατές!
Σε αναμονή των προγραμματικών δηλώσεων της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αναδημοσιεύουμε  (προς γνώσιν και όχι μόνο...) ορισμένα αποσπάσματα από το κείμενο του Ν. Πουλαντζά «Προλεγόμενα σχετικά με τον κρατικό μηχανισμό και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς» από το βιβλίο «ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ» (Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, εκδ. ΘΕΜΕΛΙΟ):

«Η μαρξιστική θεωρία του κράτους πρόσεξε ιδιαίτερα τον κρατικό μηχανισμό καταναγκασμού: το μηχανισμό δηλαδή που αποτελείται από ειδικούς κλάδους, όπως ο στρατός, η αστυνομία, η διοίκηση, τα δικαστήρια, η κυβέρνηση. Οι κλασικοί του μαρξισμού ασχολήθηκαν με ορισμένους θεσμούς όπως η Εκκλησία, τα σχολεία κλπ., αλλά μόνον κατ’ αναλογίαν πραγματεύτηκαν τα θέματα του κρατικού μηχανισμού, με τη στενή έννοια του όρου.

Μοναδική και αξιοσημείωτη εξαίρεση αποτέλεσε ο Γκράμσι που ξεκινώντας από την πολιτική του πρακτική ως προλεταριακός ηγέτης, διατύπωσε τη θεωρία ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί υπάγονται στο κρατικό σύστημα.

Καταρχήν, ο Γκράμσι πρόβαλε μερικές γενικές αναλύσεις επιμένοντας στο γεγονός ότι το κράτος δεν παίζει απλώς ρόλο «ισχύος», αλλά και ρόλο ιδεολογικό (ηγεμονία). Επανειλημμένα επεσήμανε, με τρόπο εμπεριστατωμένο και αναλυτικό, ότι δεν πρέπει ν’ αντιλαμβανόμαστε το κράτος μόνο με τον παραδοσιακό τρόπο (μηχανισμός «ισχύος») αλλά και ως «οργανωτή της ηγεμονίας»: το κράτος με την ολοκληρωμένη έννοια περιλαμβάνει, για τον Γκράμσι, οργανισμούς που συνήθως θεωρούνται ιδιωτικοί. Στην κατηγορία αυτών των οργανισμών κατέτασσε την Εκκλησία, τα σχολεία, τα συνδικάτα, τα κόμματα, το μηχανισμό πληροφόρησης:
 

«Έφτασα στο σημείο», γράφει, «να αναθεωρήσω ολόκληρη την έννοια του Κράτους· το θεωρούν γενικά ως «δικτατορία» κι όχι ως […] ηγεμονία μιας κοινωνικής ομάδας πάνω σε ολόκληρη την εθνική κοινότητα, που ασκείται χάρη σε ιδιωτικούς οργανισμούς, όπως η Εκκλησία, τα συνδικάτα, τα κόμματα, τα σχολεία κλπ.» Κι ακόμη: «…Αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά, αν όχι ότι με τη λέξη κράτος πρέπει να εννοούμε, όχι μόνο τον κυβερνητικό μηχανισμό, αλλά και τον ιδιωτικό μηχανισμό ηγεμονίας». Και τέλος: «Αν κάθε Κράτος έχει την τάση να δημιουργεί και να διατηρεί έναν ορισμένο τύπο πολιτισμού κι έναν ορισμένο τύπο πολίτη […], να εξαλείφει ορισμένα έθιμα και στάσεις ζωής και να διαδίδει άλλες, τότε το δίκαιο είναι το εργαλείο που πετυχαίνει αυτόν τον σκοπό δίπλα στο σχολείο και τους άλλους θεσμούς».
 

[…] Φτάνουμε έτσι στο κέντρο του ζητήματος: ότι δηλαδή, ενώ νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για τον κρατικό μηχανισμό, με τη στενή έννοια και στον ενικό, παράλληλα νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για πολλούς κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς.

Πράγματι, θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι ο κρατικός μηχανισμός, με τη στενή έννοια, αποτελεί ένα είδος μονόλιθου χωρίς ρωγμές. Ο κρατικός μηχανισμός καταναγκασμού αποτελείται από εξειδικευμένους κλάδους: στρατός, αστυνομία, διοίκηση κλπ. Όμως, οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί παρουσιάζουν, και στις μεταξύ τους σχέσεις και στις σχέσεις τους με τον κρατικό μηχανισμό, ένα βαθμό και μια μορφή σχετικής αυτονομίας, που οι κλάδοι του κρατικού μηχανισμού δεν διαθέτουν. Ο κρατικός μηχανισμός καταναγκασμού, κεντρικός πυρήνας του κρατικού συστήματος και της κρατικής εξουσίας, διαθέτει μια εσωτερική ενότητα πολύ πιο ισχυρή και αυστηρή από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς. Η εσωτερική ενότητα των κλάδων του μηχανισμού καταναγκασμού μας επιτρέπει να τους θεωρούμε ως πραγματικά υποσυστήματα μέσα στο πλαίσιο του κρατικού συστήματος μηχανισμών.

Μια πρώτη συνέπεια των διακρίσεων αυτών είναι ότι η καταστροφή του κράτους δεν είναι ταυτόσημη με την καταστροφή του κρατικού μηχανισμού καταναγκασμού και των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών: κι αντίστροφα, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να συντριβούν ούτε ταυτόχρονα ούτε με τον ίδιο τρόπο με τον κρατικό μηχανισμό καταναγκασμού.

Ποιές είναι οι αιτίες της σχετικής αυτονομίας των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών, που εκδηλώνεται συγκεκριμένα ως πολλαπλότητα των μηχανισμών αυτών;

Α) Η σχετική διάκριση των ταξικών ιδεολογιών σε σχέση με τους κρατικούς μηχανισμούς, δεν αναιρείται από τη θεσμοποίηση της κυρίαρχης ιδεολογίας σε κρατικούς μηχανισμούς. Πραγματικά, οι μηχανισμοί αυτοί δεν δημιουργούν την ιδεολογία, αλλά έχουν ως κύρια λειτουργία να την επεξεργάζονται και να την επιβάλουν. Οι κλασικοί του μαρξισμού είχαν κατανοήσει τα αποτελέσματα της αυτονομίας της ιδεολογίας σε σχέση με τους μηχανισμούς του κράτους, αυτονομία που οφείλεται στο γεγονός ότι οι μηχανισμοί είναι έκφανση της ταξικής πάλης. Είχαν καταλάβει δηλαδή την αξιοσημείωτη ιδιότητα της κυρίαρχης ιδεολογίας να διατηρείται και να διαρκεί ακόμη και μετά από τις αλλαγές των μηχανισμών (συμπεριλαμβανομένων και των ιδεολογικών μηχανισμών) και της κρατικής εξουσίας. Πραγματικά, αν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι μια από τις μορφές κοινωνικής ύπαρξης της ιδεολογίας, η ιδεολογία είναι όρος ύπαρξης των ιδεολογικών μηχανισμών. Η ιδεολογία ως όρος ύπαρξης των ιδεολογικών μηχανισμών, νοείται ως «αυθόρμητη ιδεολογία». Στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και για την κυρίαρχη τάξη η ιδεολογία συνδέεται με τον «φετιχισμό του εμπορεύματος». Για τούτη τη σχέση ιδεολογιών και θεσμών, βλ. επίσης τις παρατηρήσεις του
M. Verret: «Το εποικοδόμημα, είναι πρώτα απ’ όλα θεσμοί πολιτικοί, νομικοί κλπ., στους οποίους αντιστοιχούν, λέει συχνά ο Μαρξ, μορφές κοινωνικής συνείδησης. Αντιστοιχία δε σημαίνει ταυτότητα, και δεν προεξοφλείται ότι το ιστορικό πεπρωμένο των μορφών κοινωνικής συνείδησης ακολουθεί αυτόματα το πεπρωμένο του εποικοδομήματος». 

Β) Η σχετική αυτονομία των ιδεολογικών μηχανισμών βασίζεται στα θεμελιώδη δεδομένα της ταξικής πάλης: τα δεδομένα του ιδεολογικού τομέα καταρχήν. Μέσα σ’ ένα κοινωνικό σχηματισμό δεν υπάρχει μόνο η κυρίαρχη ιδεολογία: υπάρχουν πολλές αντιφατικές ιδεολογίες ή ιδεολογικά υποσυστήματα, που σχετίζονται με τις διάφορες αντιμαχόμενες τάξεις. Η κυρίαρχη ιδεολογία, γίνεται κυρίαρχη, μόνον από τη στιγμή που θα καταφέρει να κυριαρχήσει πάνω στις άλλες ιδεολογίες και τα ιδεολογικά υποσυστήματα, κάτι που πραγματοποιείται ακριβώς χάρη στους κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς. Η διαδικασία αυτή με τη σειρά της συνεπάγεται ότι οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι η συμπυκνωμένη έκφραση εντονότατων ιδεολογικών αντινομιών, που εκφράζονται με τις συγκρούσεις των αξιωματούχων της ιδεολογίας που τους στελεχώνουν. Αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης είναι η σχετική αυτονομία των ιδεολογικών μηχανισμών.

Γ) Έτσι, η σχετική αυτονομία των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών ανάγεται, τελικά, σε σχέσεις πολιτικής εξουσίας, με τη στενή έννοια, και εκφράζεται με σημαντικές αναντιστοιχίες μέσα στην κρατική εξουσία. Καταρχήν, η κρατική εξουσία συγκροτείται γενικά από μια συμμαχία κυρίαρχων τάξεων ή τμημάτων: άρχον συγκρότημα ενός καπιταλιστικού σχηματισμού. Έτσι, παρά το γεγονός ότι μια τάξη ή ένα τμήμα τάξης διατηρεί, γενικά, την ηγεμονία, η πολιτική εξουσία των άλλων τάξεων ή τμημάτων που συμμετέχουν στο άρχον συγκρότημα δημιουργεί διάφορες αναντιστοιχίες στους κρατικούς μηχανισμούς. Πραγματικά, δεν μπορούμε να μιλάμε για κρατική εξουσία, δηλαδή για ταξική πολιτική εξουσία, παρά μόνο στο βαθμό που αυτή συγκεκριμενοποιείται στους κρατικούς μηχανισμούς. Είναι λοιπόν δυνατόν, μέσα στους κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς (ή σε ορισμένους από αυτούς) και στον κρατικό μηχανισμό, διαφορετικές τάξεις ή τμήματα τάξεων να κατέχουν την εξουσία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: κατά τη μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, στις περιπτώσεις συμμαχίας αστισμού-ευγενών γαιοκτημόνων, για μεγάλο διάστημα η Εκκλησία αποτελούσε προμαχώνα της εξουσίας των ευγενών, ενώ η βάση της εξουσίας του αστισμού ήταν ο κρατικός μηχανισμός.

Έχει σημασία να υπογραμμιστεί ότι αυτές οι αναντιστοιχίες στην κρατική εξουσία εμφανίζονται κυρίως ανάμεσα στους ίδιους τους κρατικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς και τους κρατικούς μηχανισμούς. Μπορεί να εμφανιστούν μέσα στον κρατικό μηχανισμό, με τη στενή έννοια, παρά την εσωτερική ενότητα υποσυστήματος που έχει. Ο στρατός, η διοίκηση ή η δικαστική αρχή είναι δυνατόν να αποτελούν την προνομιακή βάση της εξουσίας διαφορετικών τάξεων ή τμημάτων του άρχοντος συγκροτήματος.

Αλλά επειδή ο κρατικός μηχανισμός καταναγκασμού αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα του κράτους, η ηγεμονεύουσα τάξη ή το ηγεμονεύον τμήμα κρατά κατά κανόνα την εξουσία στο μηχανισμό αυτό. Όταν άλλες τάξεις ή τμήματα μη ηγεμονικά διατηρούν την εξουσία σε ορισμένους κλάδους του μηχανισμού καταναγκασμού λόγω της εσωτερικής του ενότητας –«η συγκεντρωτικότητά του»- τότε, η εσωτερική οργάνωση πραγματοποιείται, ανάλογα με τις μορφές του κράτους, κάτω από την κυριαρχία του κλάδου που κρατά η ηγεμονική τάξη ή τμήμα. Μ’ αυτήν ακριβώς την έννοια μπορούμε να μιλάμε για συγκεκριμένη ενότητα (κι όχι «μοίρασμα») της κρατικής εξουσίας μέσα στον κρατικό μηχανισμό, στην περίπτωση όπου διάφορες τάξεις και τμήματα βρίσκονται στην εξουσία.

Η περίπτωση των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους διαφέρει. Αποτελούν μηχανισμούς πιο πρόσφορους στο να συγκεντρώνουν αποτελεσματικά την εξουσία των μη ηγεμονικών τάξεων και τμημάτων. Αίφνης, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί είναι ταυτόχρονα το προνομιακό καταφύγιο αυτών των τάξεων και τμημάτων, και η κατεξοχήν λεία τους: εξουσία, λοιπόν, άλλων τάξεων και τμημάτων, που στην περίπτωση των μηχανισμών αυτών, μπορούν μάλιστα να μην είναι σύμμαχοι της ηγεμονικής τάξης αλλά ριζικά αντίπαλοί της.

Έτσι, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί αποτελούν συχνά, είτε τις τελευταίες επάλξεις μιας παλιότερης ταξικής εξουσίας (Εκκλησία για ευγενείς γαιοκτήμονες), είτε τα πρώτα οχυρώματα μιας νέας ταξικής εξουσίας (σχολεία και εκδόσεις για τον αστισμό πριν από την Γαλλική Επανάσταση). Οι μηχανισμοί αυτοί μπορούν μάλιστα να εκπληρώσουν και τους δυο ρόλους για την ίδια τάξη, μέσα σε μια πορεία ιστορικής συνέχειας. Γνωρίζουμε ότι, στην περίπτωση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, όταν η αστική τάξη εκδιώκεται από τον κρατικό μηχανισμό καταναγκασμού καταφεύγει στους ιδεολογικούς μηχανισμούς, που διατηρούν την αστική μορφή τους, για να τους χρησιμοποιήσει ως όργανα επανάκτησης της κρατικής εξουσίας. Τέλος, και πάνω απ’ όλα, η πάλη των λαϊκών μαζών όχι μόνο διαπερνά τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους –αυτό είναι ολοφάνερο- αλλά συχνά και κατά προτίμηση επηρεάζει ορισμένους απ’ αυτούς, και συγκεκριμένα εκείνους που προορίζονται ειδικά για τις μάζες: για παράδειγμα τα συνδικάτα, τα κόμματα σοσιαλδημοκρατικού τύπου κλπ.

Κοντολογίς, αυτό το παιχνίδι της ταξικής εξουσίας μεταξύ κρατικού μηχανισμού απ’ τη μια μεριά, κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών από την άλλη, παιχνίδι που οφείλεται στην πάλη των τάξεων, εμφανίζεται ως η ουσιαστική αιτία, και ως ένα από τα αποτελέσματα, της σχετικής αυτονομίας των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών.
 

Είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αναφερθούμε σ’ ένα τελευταίο σημείο: από το σύστημα των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών δεν μπορούν τελικά να ξεφύγουν παρά μόνον οργανώσεις επαναστατικές και ταξικής πάλης. Το πρόβλημα αυτό σχετίζεται με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία για την οργάνωση: ας θυμηθούμε απλώς ότι το κύριο και κεντρικό ζήτημα της θεωρίας αυτής, συνίσταται ακριβώς στο πώς επαναστατικές-ταξικές οργανώσεις θα συγκροτηθούν και θα εκπληρώσουν την αποστολή τους, πώς θα συντρίψουν τον κλοιό των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών και, με την πρακτική τους πώς θα φυλαχτούν από το μόνιμο ολίσθημα προς το σύστημα κρατικών μηχανισμών που τις παραμονεύει».

ΥΓ: 

Αθήνα, 3-2-2015
ΑΚΕΠ-Γραφείο τύπου
Μίκα Στάθη

Δεν υπάρχουν σχόλια: