ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: το φάντασμα των Εξαρχείων.
Όλες οι δυνάμεις της παρηκμασμένης ελληνικής μπουρζουαζίας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τα κυρίαρχα κέντρα και μέσα επιρροής κλπ.
Τα Εξάρχεια, ιδίως μετά την κατάρρευση και απομυθοποίηση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έγιναν το πολιτιστικό Μεσολόγγι του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το Κράτος.
Για την πλειοψηφία του πληθυσμού, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ κλπ., η αναφορά στα «Εξάρχεια» δεν σηματοδοτεί απλά και μόνο τα τεκταινόμενα στην περιοχή, αλλά κυρίως νοηματοδοτεί ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών ενάντια στο κοινωνικό σύστημα, ενάντια στις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του αστισμού.
Σύμφωνα με την γκραμσιανή αντίληψη, η μαζική προσχώρηση σε μια μαζική ιδεολογία, ή η μη προσχώρηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο επαληθεύεται η πραγματική κριτική της λογικότητας και της ιστορικότητας των τρόπων σκέψης. Υπό την ευρεία έννοια λοιπόν, η προσχώρηση ή η μη προσχώρηση στην αντιεξουσιαστική ιδεολογία, που εξυπονοείται στην νοοτροπία και πρακτική των «Εξαρχείων», σε αντιδιαστολή μάλιστα με μια άλλη ιδεολογία, που εξυπονοείται στην νοοτροπία και πρακτική π.χ. του «Κολωνακίου», είναι ο τρόπος με τον οποίο επαληθεύεται, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η κριτική της λογικότητας και της ιστορικότητας του αντικαπιταλιστικού και αντιεξουσιαστικού τρόπου σκέψης.
Ο καθημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της μάζας, ενεργεί πρακτικά, αλλά δεν έχει μία καθαρή θεωρητική συνείδηση αυτών των ενεργειών του, που όμως αποτελούν γνώση του κόσμου εφόσον τον μεταβάλλουν. Η θεωρητική του συνείδηση μπορεί μάλιστα ιστορικά να βρίσκεται σε αντίθεση με τις πράξεις του. Μπορούμε σχεδόν να πούμε για αυτόν ότι έχει δύο θεωρητικές συνειδήσεις (ή μία αντιφατική συνείδηση), μία που υπολανθάνει στην δράση του και που πραγματικά τον ενώνει με τους ομοίους του στον πρακτικό μετασχηματισμό της πραγματικότητας, και μία επιφανειακή που «φαίνεται» ή «λέγεται», που την κληρονόμησε από το παρελθόν και την δέχτηκε χωρίς κριτική, ψηφίζοντας παραδοσιακά το Α, Β ή Γ καθεστωτικό κόμμα.
Σήμερα, η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού και η ανωριμότητα της πολιτικής τους συνείδησης, τους κάνει να ενεργούν ενάντια στα κοινωνικά και ταξικά τους συμφέροντα, τους κάνει να εκδηλώνουν την αντιφατική τους συνείδηση ψηφίζοντας το Α, Β ή Γ καθεστωτικό κόμμα, τους καθιστά ανίκανους να αντιδράσουν στην περιστολή κεκτημένων ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση του Κράτους, προέβαλε προς την κοινωνία σαν επινίκιο την ιδεολογία του καπιταλισμού, την ιδεολογία της δύναμης, την ιδεολογία της ωμής κρατικής και οικονομικής βίας.
Η ένστολη, προκλητική εγκατάσταση ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γωνιά της περιοχής των Εξαρχείων, είναι ένα ιδεολογικό-πολιτικό εγχείρημα της μπουρζουαζίας, που έχει στόχο:
- να αναιρέσει πρακτικά τη σαγήνη που ασκούν σήμερα τα Εξάρχεια στις σχέσεις και την κοινωνικοπολιτική δράση ατόμων και συνόλων
- να διαπομπεύσει πρακτικά τις ιδέες της επανάστασης και την ελπίδα για μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους, για μια κοινωνία ανθρώπινη χωρίς εκμετάλλευση
- να ενσπείρει την ηττοπάθεια και να κάμψει το ηθικό του πληθυσμού για διεκδικητικούς και αντικαπιταλιστικούς αγώνες
- να στείλει μήνυμα για μηδενική ανοχή σε πρακτικές που αμφισβητούν ουσιαστικά την καπιταλιστική εξουσία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Ενάντια στο εγχείρημα αυτό της άρχουσας τάξης, το οποίο ανέλαβε να υλοποιήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος οφείλει να δράσει ενιαία, και οφείλει ν’ αντιπαρατεθεί στην επίδειξη δύναμης του καθεστώτος και στην ιδεολογία της ωμής κρατικής βίας, που είναι προέκταση της ωμής οικονομικής βίας, με όρους κινήματος, προβάλλοντας τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του αντικαπιταλιστικού κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.
Με την σημερινή παγκόσμια οικονομικο-πιστωτική κρίση, που πλήττει βαθύτατα και την ελληνική κοινωνία, τους μισθοσυντήρητους και το λαό, αναδιατάσσεται και μεταβάλλεται ποσοτικά το γενικό πλαίσιο της οικονομικής δομής, πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας, και η αντίστοιχη επαναστατική αντικαπιταλιστική ποιότητα, που δεν έχει ακόμη οργανικά σχηματιστεί στο εποικοδόμημα, ετοιμάζεται σύντομα, πρακτικά ν’ αναφανεί.
Ας γίνει λοιπόν ο ενιαίος αγώνας ενάντια στην ιδεολογία της κρατικής καταστολής αφορμή να ενταθούν οι διεργασίες για την ενότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού επαναστατικού πολιτικού κινήματος.
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου
Μίκα Στάθη
26/10/2009
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: το φάντασμα των Εξαρχείων.
Όλες οι δυνάμεις της παρηκμασμένης ελληνικής μπουρζουαζίας ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα: το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, το ΛΑΟΣ, τα κυρίαρχα κέντρα και μέσα επιρροής κλπ.
Τα Εξάρχεια, ιδίως μετά την κατάρρευση και απομυθοποίηση των ολοκληρωτικών καθεστώτων του κρατικού καπιταλισμού στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, έγιναν το πολιτιστικό Μεσολόγγι του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και το Κράτος.
Για την πλειοψηφία του πληθυσμού, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ κλπ., η αναφορά στα «Εξάρχεια» δεν σηματοδοτεί απλά και μόνο τα τεκταινόμενα στην περιοχή, αλλά κυρίως νοηματοδοτεί ένα σύνολο κοινωνικών και πολιτικών συμπεριφορών ενάντια στο κοινωνικό σύστημα, ενάντια στις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του αστισμού.
Σύμφωνα με την γκραμσιανή αντίληψη, η μαζική προσχώρηση σε μια μαζική ιδεολογία, ή η μη προσχώρηση, είναι ο τρόπος με τον οποίο επαληθεύεται η πραγματική κριτική της λογικότητας και της ιστορικότητας των τρόπων σκέψης. Υπό την ευρεία έννοια λοιπόν, η προσχώρηση ή η μη προσχώρηση στην αντιεξουσιαστική ιδεολογία, που εξυπονοείται στην νοοτροπία και πρακτική των «Εξαρχείων», σε αντιδιαστολή μάλιστα με μια άλλη ιδεολογία, που εξυπονοείται στην νοοτροπία και πρακτική π.χ. του «Κολωνακίου», είναι ο τρόπος με τον οποίο επαληθεύεται, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η κριτική της λογικότητας και της ιστορικότητας του αντικαπιταλιστικού και αντιεξουσιαστικού τρόπου σκέψης.
Ο καθημερινός άνθρωπος, ο άνθρωπος της μάζας, ενεργεί πρακτικά, αλλά δεν έχει μία καθαρή θεωρητική συνείδηση αυτών των ενεργειών του, που όμως αποτελούν γνώση του κόσμου εφόσον τον μεταβάλλουν. Η θεωρητική του συνείδηση μπορεί μάλιστα ιστορικά να βρίσκεται σε αντίθεση με τις πράξεις του. Μπορούμε σχεδόν να πούμε για αυτόν ότι έχει δύο θεωρητικές συνειδήσεις (ή μία αντιφατική συνείδηση), μία που υπολανθάνει στην δράση του και που πραγματικά τον ενώνει με τους ομοίους του στον πρακτικό μετασχηματισμό της πραγματικότητας, και μία επιφανειακή που «φαίνεται» ή «λέγεται», που την κληρονόμησε από το παρελθόν και την δέχτηκε χωρίς κριτική, ψηφίζοντας παραδοσιακά το Α, Β ή Γ καθεστωτικό κόμμα.
Σήμερα, η παθητικότητα των μισθοσυντήρητων και του λαού και η ανωριμότητα της πολιτικής τους συνείδησης, τους κάνει να ενεργούν ενάντια στα κοινωνικά και ταξικά τους συμφέροντα, τους κάνει να εκδηλώνουν την αντιφατική τους συνείδηση ψηφίζοντας το Α, Β ή Γ καθεστωτικό κόμμα, τους καθιστά ανίκανους να αντιδράσουν στην περιστολή κεκτημένων ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, μόλις ανέλαβε την διακυβέρνηση του Κράτους, προέβαλε προς την κοινωνία σαν επινίκιο την ιδεολογία του καπιταλισμού, την ιδεολογία της δύναμης, την ιδεολογία της ωμής κρατικής και οικονομικής βίας.
Η ένστολη, προκλητική εγκατάσταση ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων σε κάθε γωνιά της περιοχής των Εξαρχείων, είναι ένα ιδεολογικό-πολιτικό εγχείρημα της μπουρζουαζίας, που έχει στόχο:
- να αναιρέσει πρακτικά τη σαγήνη που ασκούν σήμερα τα Εξάρχεια στις σχέσεις και την κοινωνικοπολιτική δράση ατόμων και συνόλων
- να διαπομπεύσει πρακτικά τις ιδέες της επανάστασης και την ελπίδα για μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, χωρίς διευθυντές και διευθυνόμενους, για μια κοινωνία ανθρώπινη χωρίς εκμετάλλευση
- να ενσπείρει την ηττοπάθεια και να κάμψει το ηθικό του πληθυσμού για διεκδικητικούς και αντικαπιταλιστικούς αγώνες
- να στείλει μήνυμα για μηδενική ανοχή σε πρακτικές που αμφισβητούν ουσιαστικά την καπιταλιστική εξουσία και την καπιταλιστική εκμετάλλευση.
Ενάντια στο εγχείρημα αυτό της άρχουσας τάξης, το οποίο ανέλαβε να υλοποιήσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο ριζοσπαστικός πολιτικός χώρος οφείλει να δράσει ενιαία, και οφείλει ν’ αντιπαρατεθεί στην επίδειξη δύναμης του καθεστώτος και στην ιδεολογία της ωμής κρατικής βίας, που είναι προέκταση της ωμής οικονομικής βίας, με όρους κινήματος, προβάλλοντας τις ιδέες, τις αξίες και τα ιδανικά του αντικαπιταλιστικού κοινωνικού και πολιτικού αγώνα.
Με την σημερινή παγκόσμια οικονομικο-πιστωτική κρίση, που πλήττει βαθύτατα και την ελληνική κοινωνία, τους μισθοσυντήρητους και το λαό, αναδιατάσσεται και μεταβάλλεται ποσοτικά το γενικό πλαίσιο της οικονομικής δομής, πάνω στην οποία υψώνεται το πολιτικό και νομικό εποικοδόμημα της ελληνικής κοινωνίας, και η αντίστοιχη επαναστατική αντικαπιταλιστική ποιότητα, που δεν έχει ακόμη οργανικά σχηματιστεί στο εποικοδόμημα, ετοιμάζεται σύντομα, πρακτικά ν’ αναφανεί.
Ας γίνει λοιπόν ο ενιαίος αγώνας ενάντια στην ιδεολογία της κρατικής καταστολής αφορμή να ενταθούν οι διεργασίες για την ενότητα του ριζοσπαστικού πολιτικού χώρου και για την ανασύσταση του αντικαπιταλιστικού επαναστατικού πολιτικού κινήματος.
Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου
Μίκα Στάθη
26/10/2009
Print 
PDF